Heleen Ytsma i.p.v Oude Weernink

Mijn naam. Na 26 jaar Oude Weernink, is het nu weer Ytsma.
Het is nog wennen dat ik mijn meisjes naam weer gebruik. Maar misschien ook wel logisch als je langer Oude Weernink dan Ytsma hebt geheten.

Sinds ik 21 ben draag ik de ‘Oude Weernink’ naam doordat ik ging trouwen.

Daarvoor was het Ytsma. Een echte Friese naam.
Nu ben ik 48  en laat ik mijn huwelijk los en ook de naam die daarbij hoorde.
En ga ik Ytsma als naam weer opnieuw omarmen en eigen maken.
Ik maakte een Instagram account aan en schreef:

Heleen Ytsma.

Lang heb ik naar die woorden zitten staren.
De identificatie die onbewust toch optreed met een naam, ervoer ik.
Wie ben ik en wat doe ik als Heleen Oude Weernink of als Heleen Ytsma.

Natuurlijk ben ik dezelfde persoon, maar ik kan niet anders zeggen dan dat het apart aanvoelde.

Het raakte iets in mij. Moeilijk teverwoorden, maar het proces wat dit meebrengt is heel leerzaam en ook mooi. Een nieuw begin van iets. Dat broeit aan alle kanten.
Wat dat nieuwe iets is zal de tijd mij leren.
Langzaam aan ga ik Ytsma opnieuw eigen maken, van Oude Weernink zal ik altijd houden. 26 jaar droeg ik die naam. Mijn kinderen heten zo.
Langzaam afscheid nemen, blijkbaar vind ik dat prettig. Want zo heb ik het ook gedaan naar het besluit van scheiden toe.

Zo lang kon en durfde ik het niet, angst weerhield mij en schaamte en overtuigingen dat ik het meer in mijzelf moest zoeken. Dat als ik echt liefde wilde ik het 100% in mijzelf kon vinden. Nu weet ik dat het wellicht zo is, maar dat het zeker geen reden is om te blijven!
Een partner is een hele mooie aanvulling in je leven maar als die aanvulling niet meer zo aanvoelt, wat dan.

Met zo velen heb ik er over gesproken, jarenlang wel. En getwijfeld wat ik moest doen, totdat ik in september 2016, de dag voor ons 26 jaar huwelijk, ineens een soort van openbaring had. Ineens was het mij duidelijk dat het voorbij was. Ik zag het patroon glashelder. Ik wilde dat niet meer.
En er kwam vreemd genoeg een rust over mij. Terwijl ik de angst voor scheiden altijd had gevoeld. Nu kwam er diepvertrouwen op en innerlijke rust.
Ik had geen plan, maar ik wist vanuit een helderheid dat alles zou komen wat er nodig was voor ons. Wij hebben geen hekel aan elkaar, dus ik nam aan dat we het goed gingen regelen. En zo moest ik mijn toekomst beeld wat zolang een groot zwart gat was geweest, invullen.

En ik hoorde mijzelf zeggen dat hij in de bedrijfsruimte kon wonen en we dat zo nog konden doen voor anderhalf jaar. Zodat de jongste twee kinderen de basis school en middelbare mooi af kunnen maken. En dat ze hun ouders dan dichtbij elkaar hebben, ondanks de breuk.

Maanden heb ik mij een soort van vertraagd gevoelt. Er was geen ruzie, maar het besluit was wel genomen en het duurde nog even ( 3,5 maanden) voordat we fysiek apart woonden.
Maar ik had geduld, soms totaal niet, maar ik wist dat het voorbij ging.

Ik ga de tweede helft van mijn leven mega fantastisch invullen. Maar heb geduld.
Na een samenzijn van 30 jaar, is dit heel wat. Het gaat allemaal goed gelukkig.

Ik ben vooral zo blij dat ik de stap heb genomen. Dat ik het durfde en doe.
Trots op en blij mee.
Tosca ( jongste dochter) zei toen we een maand apart van elkaar woonden,  dat ze vond dat ik zo vrolijk en ontspannen was, en ik ben het met haar eens.
Mijn innerlijke spanning is weg, ik heb Besloten.

Mijn Besluit is Goed.

Het is goed om ingrijpende beslissingen te nemen vanuit een innerlijk weten. Luisteren en handelen naar mijn innerlijke weten is waar ik steeds beter in ben geworden.
Ondanks dat het eng was voor mij, bleek dat het idee mij meer angst inboezemde dan de daadwerkelijke praktijk.
Wat een wonder.
2017 brengt mij weer dichterbij mijzelf en mijn hart en liefde. Want uiteindelijk is dat waarom ik dit allemaal heb gedaan, ik blokkeerde mijzelf. En nu is er een nieuwe openheid, het is nog teer, maar mega sterk. Ik kom er wel en manlief ook. Ik had hem liever dit niet aangedaan, maar het komt goed. En de kinderen zijn ook toppers, ze bewegen gracieus mee met ons. Dankbaar ben ik voor hen.

Wel  ben ik wel blij dat mijn ouders het niet meer mee hoeven te maken, van hun 6 kinderen ben ik de jongste en enige die nu de status: ‘gescheiden’ met zich mee gaat dragen.
Met mijn moeder heb ik mooi gesproken erover voor haar overlijden in 2016  ze vond het moeilijk om raad te geven, echt moeilijk en wist het niet.
Maar nu is het goed, ik voel een zegen van bovenaf en vooral onvoorwaardelijke steun en liefde van mijn beide ouders. En ik ga door met leven zolang het duurt en welke naam ik ook draag, groei en ontwikkeling is waar ik voor ga.
Licht en Liefde delen vanuit mijn hart.
En zowel als Oude Weernink en Ytsma kun je mij tegen komen op internet en is prima.
Ik hou van allebei.