Als emoties te hoog oplopen

Sofie wil niet naar het kerstfeest bij haar ouders. Haar schoonzus komt namelijk ook.
En tsja, die wil ze niet meer spreken, want ze is door haar gekwetst.

De hele familie in rep en roer natuurlijk, want hoe moet dat nu?

Emoties kunnen hoog opspelen tijdens de feestdagen. Velen hebben hard gewerkt en dan is de tolerantie lager.

Emoties zijn geweldig, maar ook weer niet. Je kunt diep geraakt zijn door mooie muziek, woorden of de natuur en daardoor huilen van geluk.
Maar je kunt ook diep geraakt zijn en daardoor huilen van verdriet of welk woord je er ook maar aan koppelt.

Wat is een emotie eigenlijk?

Een emotie is een beweging in je lichaam. Een trilling, gewiebel, verkramping, gepaard met een hoge ademhaling en snelle hartslag; je hele lichaam is in beweging. Subtiel of duidelijk aanwezig. Zelf heb ik altijd veel gebloosd en dat zag iedereen duidelijk, dus dan kon ik niet meer verbergen dat ik emotioneel geraakt was.

Waarom vinden velen het lastig een emotie te voelen?

Door de emotie lijkt het of je de controle kwijt bent en niet meer rationeel kunt denken. Maar meer nog lijkt het of een emotie een teken van zwakte is.
En wij mensen willen niet zwak zijn maar sterk, dat is een soort diep gewortelde overtuiging in ons overlevingssysteem.
Dus om maar sterk te blijven, onderdrukken we de emotie.

Dit wordt ons als kind al geleerd. 
Bij tranen van verdriet, hupsakee, er gaat een lolly in zodat het kind snel stopt met huilen.
Ben je boos, dan moet je daar snel mee ophouden want dat is maar lastig.
Ben je bang, dan hoor je vaak dat het onzin is omdat er niets is om bang voor te zijn.

We leren van kleins af aan onze emoties te onderdrukken. Verdriet, woede en angst mogen er niet zijn dus we leren het te verstoppen. En als het er toch uitkomt, omdat het teveel wordt en je het niet meer kunt onderdrukken, dan voelen we ons daar ongemakkelijk bij. Schaamte plopt omhoog.

Bij ademwerk leren we mensen te VOELEN.

Voelen wat er IS.

Je kunt je gevoel wel ontkennen, maar het is er toch.
Eigenlijk lieg je tegen jezelf bij het ontkennen van je emoties.

Het heeft mij immens veel gedaan toen ik bijna twintig jaar geleden leerde dat ik mocht voelen wat er was.
Een hele tocht werd het om dat toe te laten. Ik ben er nu beter in dan ooit, maar elke dag leer ik bij, tot de dag dat ik hier van de aarde vertrek.
Want emoties kunnen ineens uit het niets opkomen en voor ik het weet trap ik er weer in, haha.
Het verschil is nu echter, door mijn ademwerk en bewustwording, dat ik het veel eerder door heb.
Dat maakt echt álles uit, dan kan ik weer eerder door.

Voelen wat er is.
Voelen.
Voelen wat je voelt.

Dit thema gaat in 2022 veel groter worden, want mensen zijn vaak gedrild om niét te voelen. Maar het is er wel.

Het is wijs om te stoppen met onderdrukken.

Onderdrukken kan je fysieke en mentale klachten geven. 
Vraag maar eens aan iemand die een burn-out heeft gehad hoe dat kwam.
Meestal doordat hij of zij signalen onderdrukte en gewoon doorging.

Je lichaam geeft dingen aan OMDAT HET NODIG IS.

Het is aan ons om ernaar te luisteren, ernaar te handelen.

Is dat gemakkelijk?
Ja, wel als je het toelaat, want het is gewoon een kwestie van JA zeggen tegen wat er is.

De kracht van de adem kan je daar enorm bij helpen.

Wat betreft Sofie: ze is gaan ademen en heeft eerst haar eigen verdriet erkend, het verdriet dat ze niet gezien werd door haar schoonzus en de woede die haar woorden opwekten heeft ze  ge released. Daardoor ging de adem weer stromen en de liefde ook.
Na de sessie besloot ze het gesprek aan te gaan en te delen wat het gedrag van haar schoonzus met haar deed. Dat werd een heel emotioneel gebeuren met liefdevolle afsluiting, dus ze komen nu allemaal met kerst!

Het loopt niet altijd zo mooi af als bij Sofie, maar zorg juist dan voor goede zelfzorg en zelfliefde en kies je woorden wijs en liefdevol.

Misschien overweeg je om meer met de adem te doen, ik heb een  masterclass voor je opgenomen en daarmee kun je meteen aan de slag.

Ik wens je mega mooie feestdagen toe, als ze emotioneel zijn, adem dan vooral rustig door...
Tot volgend jaar!  

Liefs,
Heleen